Χωρίς πυξίδα
Περπάταγα σαν ίσκιος στα τυφλά
Και άνοιξα τα μάτια μου και είδα
Τον κόσμο αυτός πήγαινε μπροστά
Κι εγώ χαμένος σαν την Ατλαντίδα
Εγώ τραβούσα για το πουθενά
Γυμνός στην καταιγίδα
Ρεφρέν
Πήρα τους δρόμους του βοριά
Και σ’ άλλους κόσμους πήγα
Της ευτυχίας τα κλειδιά
Να βρω και την ελπίδα
Μα βρέθηκα στην καταχνιά
Μόνος χωρίς πυξίδα
Γιατί είχα εγώ τη μοναξιά
Θρησκεία και πατρίδα
Κουράστηκα μ’ ακόμα προσπαθώ
Να βγω απ’ της ζωής την καραντίνα
Μιαν έξοδο θανάτου επιχειρώ
Κι αυτό όμως κατάντησε ρουτίνα
Και μέσα μου ουρλιάζει σαν τρελή
Του πόνου η σειρήνα
