AΊ'ΝΤΕ ΧΤΙΣΕ Α'Ι'ΝΤΕ ΒΑΨΕ

ΑΪντε χτίσε άϊντε βάψε

Οικοδόμε εργατάκο 

Φίλε βιοπαλαιστή

Που παλεύεις με την λάσπη

Το καλέμι το σφυρί

Πάντα με σκισμένα ρούχα

Και ανέκφραστη ματιά

Ικετεύεις κακομοίρη

-Μπας και βρεις καμιά δουλειά.

Δεν δουλεύεις με την σκέψη

Τενεκέδες κουβαλάς

Είσαι αγράμματος χαμάλη

Κι ούτε ξέρεις να μετράς.

Τι φωνάζεις ρε Αντάρτη

Κοίτα που είσαι φουκαράς

Το κεφάλι σου μονάχα

Φταίει για ότι τραβάς

Αιντε κτίσε άιντε βάψε

Πιάσ’το κομπρεσέρ ξανά

Αιντε κλείστο άιντε σκάσε

Αιντε παλιομασκαρά.

Ο ιδρώτας σου ποτάμι

Η καρδιά σου σταματά

Πάλι κάνεις το λιοντάρι

Και αρπάζεις τον κασμά

Το γιαπί να τελειώνει

Δούλεψε τεμπελχανά

Στο καλύβι σου ας παγώνει 

Η φτωχή σου η φαμελιά.

Τώρα ο κόσμος προοδεύει

Για το δίκιο ποιος μιλά

Κάθε μέρα εσύ πεθαίνεις

Εχεις και ιδανικά.

Πολεμική υποκουλτούρα

Πολεμική υποκουλτούρα

Όταν οι βόμβες τριγύρω θα πέφτουν
Κι όλοι θα τρέχουν να σωθούν
Για μια στιγμή ας σκεφτούν
Πόσο καλός είναι ο πόλεμος…
Για τον οποίο έχουν προπληρώσει,
απ’ το υστέρημα τους.
Υποθηκεύοντας το μέλλον τους
Και το μέλλον των παιδιών τους
Για μια στιγμή ας σκεφτούν
Τι έκαναν εν καιρώ ειρήνης,
ΟΤΑΝ… Οι εφευρέτες του κακού
Σάρωναν τα βραβεία ευρεσιτεχνίας
Υποβιβάζοντας την αξία της ανθρώπινης ζωής
Σ’ εξευτελιστικά επίπεδα.
ΟΤΑΝ…. Τα εργοστάσια  πυρηνικής παραγωγής
Δούλευαν ασταμάτητα
Πουλώντας τον θάνατο σε αστρονομικά ποσά,
στα υποψήφια θύματα τους…
ΟΤΑΝ… Στις συνόδους κορυφής
Συνωμοτούσαν εναντίον τους,
Σχεδιάζοντας το παγγήινο ολοκαύτωμα.
ΟΤΑΝ… μιλούν για άμυνα
Βρίσκονται  κιόλας στην επίθεση
[ Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση] 
OTAN… μιλούν για την πολεμική αρετή
Σκοτώνουν ήδη αδιάκριτα
[Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα] 
OTAN… μιλούν για το δίκιο του πολέμου
έχουν  χάσει ήδη τον πόλεμο
[κανένας πόλεμος δεν είναι δίκαιος]
Κι όσοι δεν μιλούν ποδοπατούν την ειρήνη
[ΓΙΑΤΙ  Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ
 ΧΡΥΣΟΣ...]

                            

Δεκάλογος

[ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ] 

               ΑΣΜΑ ΑΙΩΝΙΟ

Μίεζα

Η πανάρχαια  σχολή του Αριστοτέλη

…Επαναλειτουργεί

Δωρεάν και άνευ διδασκάλου

…Στέλνοντας τελεσίγραφα.

Μεταφορά

‘’Κάψτε μας, κάψτε μας

Από τους υγρούς τάφους τους

Τα είδωλα φωνάζουν

Κάψτε μας, κάψτε μας

Αλλιώς θα σας κάψουμε… εμείς

Εκσυχρονισμός

Σε ευδόκιμο καιρό

Επισήμως στην Ελλάδα

Η θανατική ποινή καταργήθηκε

Εως τότε [;] οι Ελληνες

Σκότωναν ο ένας τον  άλλον

Εκτοτε το δικαίωμα αυτό

Ανήκει μόνο στους  Ισχυρούς

Επείγον

Στα έσχατα του ένας από

Τους ‘’ ΑΛΑΘΗΤΟΥΣ’’

 [ που πρόσφατα Αγιοποιήθηκε ]

Ζήτησε ταπεινά συγνώμη

Από τους Βάρβαρους

Τι προσβολή για τους Βάρβαρους;

Νοητός Αξονας

        Αν  χαθεί ένα  έθνος θα πουν

Φταίνε οι ηγέτες του

Αν χαθεί η ανθρωπότητα

Θα πουν

Φταίνε οι δασκαλοί τους

Διαλογισμός

Αυτοί που σκοτώνουν

Μιλούν  για την Αθανασία της ψυχής

Τα θύματα τους

Ελπίζουν στην Ανάσταση…

Αϋλος λόγος

Τα Νόμπελ ανήκουν σ’ αυτούς

Που αντέχουν τέτοιο βάρος

Η σ’ αυτούς που κρατούν Γρύλλους;

 Παρωδία

Συσκέφτηκαν επιμελώς

Κοιτάχτηκαν με νόημα

Κι αποφάσισαν,

 να τον αφορίσουν

Μα πρόλαβε

 και τους αφόρησε αυτός.

Αυτουργία

Αυτοπυροβολήστε τον

Κι υψώστε τον Ανδριάντα του

ΣΕ ΟΡΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

Τότε τα μασημένα λόγια του

Θα συνετήσουν πολλούς.

Απολογισμός

Από το Πάνθεον των ενδόξων, λένε,

 μόλις και μετά βίας

Διασώζονται ...  οι ΕΡΙΝΥΕΣ ...

Γκουέρνικα

Γκουέρνικα

Από θέση ισχύος, το πρώτο βήμα

Για την θωράκιση της εξουσίας

Είναι η αντιμετώπιση

 της ανθρωπιστικής κρίσης.

Αφού πρώτα την φιλοτεχνήσουν

Περίτεχνα κι επιλεκτικά

Σαν έργο τέχνης… περιωπής…

Που προκαλεί και σοκάρει

[κάτι σαν την Γκουέρνικα δηλ.]

  το πωλούν σε τιμές

 αστρονομικές

Για να στολίσει χλιδάτα σαλόνια.

Οπου ο έκλυτος πλούτος

 σκοτώνει την ανία του.

Τρώγοντας σάρκες ανθρώπων

[Σαν το σώμα του Κυρίου]

Πίνοντας κόκκινο κρασί

Που θυμίζει αίμα

[Σαν το αίμα του Κυρίου].

Ευαγγελιζόμενοι την ανάσταση

 των ιδεών

Και των μελλοντικών υποσχέσεων

Με σπουδή και αυταπάρνηση

Δίνοντας τον υπέρ πάντων αγώνα

Για την μη εκπλήρωση τους

ΓΙΑΤΙ;

Τι λόγους ύπαρξης έχει η εξουσία

Αν ο λαός είναι ευχαριστημένος;

Ειρήνη

Ειρήνη

Η ειρήνη κλεισμένη στα σίδερα
Φοβέρα τη ζώνει κι οργή
Γιατί δεν αντέχει τα σύνορα
Τη βία την οχλοβοή

Η ειρήνη στα χείλη πλανιέται
Μικρών και μεγάλων λαών
Μα νά ‘ρθει στον κόσμο αρνιέται
Του μίσους των εξοπλισμών

Φωτιές και καπνοί την τυλίγουν
Ρακένδυτη είναι χλωμή
Στο χώμα τα μάτια της σκύβουν
Γεμάτα καημό και ντροπή

Τα πλήθη την ζητωκραυγάζουν
Και οι ποιητές την εξυμνούν
Μετά πάλι την ατιμάζουν
Με πείσμα την ποδοπατούν

Η ειρήνη σπαράζει ολομόναχη
Με βόμβες  γέμισαν τη γη
Για χάρη της λένε οι ένοχοι
Σε πλάνη την  ‘ριξαν φρικτή

 ι