Απόδραση

       ''Απόδραση''

Στενάζει η ειρήνη στα σύνορα
Του μίσους και του τρόμου
Στα βάθη της Ανατολής
Μαίνεται ο πόλεμος
Μα εγώ έχω την επιλογή
Ακόμη να ευθυμήσω

Στα πανάκριβα θέρετρα
Της Μεσογείου
Μου σερβίρουν τον καφέ
Μαζί με το μαντάτο
Χιλιάδες οι εγκλωβισμένοι
Κάτω από τα ερείπια
Κι έχω σχεδόν σοκαριστεί
Μα εγώ έχω τα δικά μου

Αιμοσταγείς μηχανισμοί
Αναδεικνύοντας την πολιτιστική μας
Κληρονομιά
Καθηλώνουν την πρόοδο
Ακυρώνουν το μέλλον
Σκοτώνουν κάθε ελπίδα
Μα εγώ έχω την επιλογή
Ακόμη να ευθυμήσω

Αρκεί να βάλω δυνατά
την μουσική
Να αποδράσω
Δεν θέλω τίποτε να δω
και τίποτε πια
ν’ ακούσω
Για ήρωες για νικητές για δόξα
και για τρόπαια

Μόνο μια ήσυχη γωνιά
Γυρεύω για να κλάψω…

'' ροδόσταμο ''

Μου αρέσει!Σχολιάστε

Με του δίκιου το σπαθί

Την πατρίδα μου την θέλω
να ναι φιλοειρηνική
και να ζούνε οι πολίτες
 όμορφη κι απλή ζωή
όλοι πια να την θαυμάζουν
ξένες χώρες και λαοί
την φιλία να της τάζουν
και αιώνια ανακωχή

Μέσ’ τα στήθια μου η καρδιά μου
την αγάπη καλλιεργεί
κι εχθρό δεν αναγνωρίζει
ή κατώτερη φυλή
κι είν’ της δόξας η ιδέα
σε μια μάχη ηρωική
των νεκρών φτωχή σημαία
που τυλίγουν το κορμί

Εμβατήριο του μίσους
του πολέμου η μουσική
τι ευφροσύνη για τους κροίσους
πένθος θα ‘χουν οι φτωχοί
την  πατρίδα μου την θέλω
να ‘ναι φιλοειρηνική
την ομόνοια να προάγει
με του δίκιου το σπαθί.

    ''ροδόσταμο ''

H EIΡΗΝΗ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΘΟΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΑ, ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΓΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Η ΞΕΦΡΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΚΑΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ .Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΕΤΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ.

ΑΜΗΝ.

'' Oι φίλοι ''

Οι φίλοι

Με της χαράς το τρεχαντήρι

Πάμε να βρούμε τη γαλήνη

Και της ελπίδας το αστέρι

Εκεί στης λησμονιάς τα μέρη

Προτού η ζωή μας ανατείλει

Μας καταδίκασε ερήμην

Και στης ψυχής μας το λιοπύρι

Έστησε ο πόνος πανηγύρι

Πολλά τα λάθη και πονάμε

Κι όλο πιο σπάνια γελάμε

Και τη ζωή μας σπαταλάμε

Μα μέσ’ στα μάτια την κοιτάμε

Εχουμε βάσανα πολλά

Και στις καρδιές μας τρικυμία

Και νιώθουμε σαν  ναυαγοί

Πάνω στου κόσμου τη σχεδία.

Μα εμείς τα βράδια ξενυχτάμε

Κι αγκαλιασμένοι τραγουδάμε

Τα όνειρά μας κυνηγάμε

Και προς το άγνωστο τραβάμε

Γιατί εμείς ό,τι κι αν γίνει

Θα μείνουμε για πάντα φίλοι

Κι ας είμαστε αδικημένοι

Κι απ’ τη ζωή κυνηγημένοι…

''Χωρις πυξίδα''

Χωρίς πυξίδα

Περπάταγα σαν  ίσκιος στα τυφλά

Και άνοιξα τα μάτια μου και είδα

Τον κόσμο αυτός πήγαινε μπροστά

Κι εγώ χαμένος σαν την Ατλαντίδα

Εγώ τραβούσα για το πουθενά

Γυμνός στην καταιγίδα

Ρεφρέν

Πήρα τους δρόμους του βοριά

Και σ’ άλλους κόσμους πήγα

Της ευτυχίας τα κλειδιά

Να βρω και την ελπίδα

Μα βρέθηκα στην καταχνιά

Μόνος χωρίς πυξίδα

Γιατί είχα εγώ τη μοναξιά

Θρησκεία και πατρίδα

Κουράστηκα μ’ ακόμα προσπαθώ

Να βγω απ’ της ζωής την καραντίνα

Μιαν  έξοδο θανάτου επιχειρώ

Κι αυτό όμως κατάντησε ρουτίνα

Και μέσα μου ουρλιάζει σαν τρελή

Του πόνου η σειρήνα

AΊ'ΝΤΕ ΧΤΙΣΕ Α'Ι'ΝΤΕ ΒΑΨΕ

ΑΪντε χτίσε άϊντε βάψε

Οικοδόμε εργατάκο 

Φίλε βιοπαλαιστή

Που παλεύεις με την λάσπη

Το καλέμι το σφυρί

Πάντα με σκισμένα ρούχα

Και ανέκφραστη ματιά

Ικετεύεις κακομοίρη

-Μπας και βρεις καμιά δουλειά.

Δεν δουλεύεις με την σκέψη

Τενεκέδες κουβαλάς

Είσαι αγράμματος χαμάλη

Κι ούτε ξέρεις να μετράς.

Τι φωνάζεις ρε Αντάρτη

Κοίτα που είσαι φουκαράς

Το κεφάλι σου μονάχα

Φταίει για ότι τραβάς

Αιντε κτίσε άιντε βάψε

Πιάσ’το κομπρεσέρ ξανά

Αιντε κλείστο άιντε σκάσε

Αιντε παλιομασκαρά.

Ο ιδρώτας σου ποτάμι

Η καρδιά σου σταματά

Πάλι κάνεις το λιοντάρι

Και αρπάζεις τον κασμά

Το γιαπί να τελειώνει

Δούλεψε τεμπελχανά

Στο καλύβι σου ας παγώνει 

Η φτωχή σου η φαμελιά.

Τώρα ο κόσμος προοδεύει

Για το δίκιο ποιος μιλά

Κάθε μέρα εσύ πεθαίνεις

Εχεις και ιδανικά.

Πολεμική υποκουλτούρα

Πολεμική υποκουλτούρα

Όταν οι βόμβες τριγύρω θα πέφτουν
Κι όλοι θα τρέχουν να σωθούν
Για μια στιγμή ας σκεφτούν
Πόσο καλός είναι ο πόλεμος…
Για τον οποίο έχουν προπληρώσει,
απ’ το υστέρημα τους.
Υποθηκεύοντας το μέλλον τους
Και το μέλλον των παιδιών τους
Για μια στιγμή ας σκεφτούν
Τι έκαναν εν καιρώ ειρήνης,
ΟΤΑΝ… Οι εφευρέτες του κακού
Σάρωναν τα βραβεία ευρεσιτεχνίας
Υποβιβάζοντας την αξία της ανθρώπινης ζωής
Σ’ εξευτελιστικά επίπεδα.
ΟΤΑΝ…. Τα εργοστάσια  πυρηνικής παραγωγής
Δούλευαν ασταμάτητα
Πουλώντας τον θάνατο σε αστρονομικά ποσά,
στα υποψήφια θύματα τους…
ΟΤΑΝ… Στις συνόδους κορυφής
Συνωμοτούσαν εναντίον τους,
Σχεδιάζοντας το παγγήινο ολοκαύτωμα.
ΟΤΑΝ… μιλούν για άμυνα
Βρίσκονται  κιόλας στην επίθεση
[ Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση] 
OTAN… μιλούν για την πολεμική αρετή
Σκοτώνουν ήδη αδιάκριτα
[Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα] 
OTAN… μιλούν για το δίκιο του πολέμου
έχουν  χάσει ήδη τον πόλεμο
[κανένας πόλεμος δεν είναι δίκαιος]
Κι όσοι δεν μιλούν ποδοπατούν την ειρήνη
[ΓΙΑΤΙ  Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ
 ΧΡΥΣΟΣ...]

                            

Δεκάλογος

[ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ] 

               ΑΣΜΑ ΑΙΩΝΙΟ

Μίεζα

Η πανάρχαια  σχολή του Αριστοτέλη

…Επαναλειτουργεί

Δωρεάν και άνευ διδασκάλου

…Στέλνοντας τελεσίγραφα.

Μεταφορά

‘’Κάψτε μας, κάψτε μας

Από τους υγρούς τάφους τους

Τα είδωλα φωνάζουν

Κάψτε μας, κάψτε μας

Αλλιώς θα σας κάψουμε… εμείς

Εκσυχρονισμός

Σε ευδόκιμο καιρό

Επισήμως στην Ελλάδα

Η θανατική ποινή καταργήθηκε

Εως τότε [;] οι Ελληνες

Σκότωναν ο ένας τον  άλλον

Εκτοτε το δικαίωμα αυτό

Ανήκει μόνο στους  Ισχυρούς

Επείγον

Στα έσχατα του ένας από

Τους ‘’ ΑΛΑΘΗΤΟΥΣ’’

 [ που πρόσφατα Αγιοποιήθηκε ]

Ζήτησε ταπεινά συγνώμη

Από τους Βάρβαρους

Τι προσβολή για τους Βάρβαρους;

Νοητός Αξονας

        Αν  χαθεί ένα  έθνος θα πουν

Φταίνε οι ηγέτες του

Αν χαθεί η ανθρωπότητα

Θα πουν

Φταίνε οι δασκαλοί τους

Διαλογισμός

Αυτοί που σκοτώνουν

Μιλούν  για την Αθανασία της ψυχής

Τα θύματα τους

Ελπίζουν στην Ανάσταση…

Αϋλος λόγος

Τα Νόμπελ ανήκουν σ’ αυτούς

Που αντέχουν τέτοιο βάρος

Η σ’ αυτούς που κρατούν Γρύλλους;

 Παρωδία

Συσκέφτηκαν επιμελώς

Κοιτάχτηκαν με νόημα

Κι αποφάσισαν,

 να τον αφορίσουν

Μα πρόλαβε

 και τους αφόρησε αυτός.

Αυτουργία

Αυτοπυροβολήστε τον

Κι υψώστε τον Ανδριάντα του

ΣΕ ΟΡΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

Τότε τα μασημένα λόγια του

Θα συνετήσουν πολλούς.

Απολογισμός

Από το Πάνθεον των ενδόξων, λένε,

 μόλις και μετά βίας

Διασώζονται ...  οι ΕΡΙΝΥΕΣ ...